Rob Ehrens en Alex van Silfhout: Bondscoaches dankzij steun familie

Ondernemerschap

Wat heeft het ondernemerschap je gebracht?  

Alex: “Omstreeks 1991 ben ik samen met mijn vrouw Jannet ondernemer geworden. Ons stond een familiebedrijf voor ogen. We kochten een boerderij waar geen opvolger voor was. We hadden geen zakken met geld, twee kleine kinderen en moesten steeds opnieuw keuzes maken. Pas als we weer wat geld verdiend hadden konden we verbouwen. Inmiddels zijn we dertig jaar verder en nog lang niet klaar. Maar dat mooie familiebedrijf is er gekomen en we timmeren ermee aan de weg.”

Rob: “Eigenlijk ben ik al heel lang ondernemer. Na mijn periode bij ‘De Havikerwaard’ ben ik zelfstandig ondernemer geworden, maar we hadden geen eigen accommodatie. We huurden door de jaren heen accommodaties in Hoogeloon, Sevenum en Velp en toen duidelijk werd dat onze zoon Robbert voor zichzelf wilde beginnen kwamen we overeen samen een bedrijf op te zetten, het liefst in het zuiden van ons land. Uiteindelijk vonden we aan de rand van Weert een mooie en unieke plek en hebben we geheel naar eigen inzichten en uit eigen middelen een mooi bedrijf neergezet. Onze route daarheen duurde iets langer, maar dan heb je ook wat. De onderneming loopt goed en we zijn zeer tevreden met de stappen die we gezet hebben.”

Rob Ehrens met Maikel van der Vleuten, foto: Arnd Bronkhorst

Mensen verbinden en streven naar hoogst haalbare

Rob is ruim 16 jaar bondscoach en Alex 2,5 jaar. Wat is er mooi en moeilijk aan de functie van bondscoach?

Rob: “Van 2002 tot en met 2004 was ik bondscoach van de junioren en young riders. Dat heb ik een hele fijne tijd gevonden. Het was geweldig om met de jeugd te werken en hun leergierigheid te ervaren. Eind 2004 werd ik de opvolger van interim-bondscoach Bert Romp. Met name in de periode 2012-2015 hebben we geweldige successen behaald, zowel individueel als met het team. Waar je streeft naar het hoogste, naar medailles, moet je ook nuchter zijn: elk jaar een medaille is niet realistisch. Het succes van een bondscoach is vooral het succes van ruiters en paarden en eigenaren, die willen investeren. Aan teamsuccessen moet je samen willen werken. In de springsport is het vaak zo, dat een land in een flow raakt en dan scoort. Ik doe dit werk met heel mijn hart en vol passie en ervaar vertrouwen van ruiters en eigenaren. Eind 2021 loopt mijn contract met de KNHS af. Dan moet blijken of we met elkaar verder willen. Het moeilijke van bondscoach zijn is het maken van selecties. Het is enerverend en soms loop je er weken over na te denken en te piekeren. Een slechte boodschap moeten brengen went nooit. En het gaat het hele jaar door: wie mag waar starten? Toen ik me daarover een keer tegenover een vriend die niet uit de paardenwereld komt beklaagde, zei hij: “Je hebt niets te klagen. Wees blij, dat je kiezen kan. Het is je vak en je hebt de expertise.” Dat zette me tot op de dag van vandaag op het goede spoor.”

Alex: “Ik ben nog maar kort bondscoach en driekwart van die periode lag de sport door COVID-19 grotendeels stil. Dat was wel een moeilijke start. Zo goed en zo kwaad als het ging hebben we oefensessies bij de mensen thuis georganiseerd. Die zorgden dan ook voor een lunch. Dat heeft positief gewerkt en het was nog gezellig ook. Het mooie aan het bondscoach zijn is, dat je mensen aan elkaar verbindt, een sfeer creëert waarin mens en dier beter gaan presteren, collegialiteit opbouwt en mensen vanuit je ervaring verder helpt en ook stimuleert dat ruiters elkaar helpen. Ik denk, dat de trainingen op locatie ons daarin wel verder hebben geholpen. Ik vond ze aardig geslaagd. Wat me verder wel duidelijk is geworden: bondscoach zijn neemt je volledig in beslag. Het is geen functie, die je er maar even bij doet. Ik vind echt, dat je er honderd procent voor moet gaan. Positief ervaar ik de samenwerking met de KNHS. Ik ben een praktijkmens en vind papierwerk moeilijk. De KNHS ondersteunt me daarin uitstekend. Wat ik echt moeilijk vindt is dat je door je keuzes anderen teleurstellingen bezorgt. Het hoort bij de sport en het hoort bij mijn werk. Uiteindelijk werk je met z’n allen aan successen in de sport.”

Met een gerust hart van huis

Jullie zijn én ondernemer én bondscoach. Is dat te combineren?

Alex: “Het is niet te combineren. Bondscoach zijn is gewoon een andere baan. Ik kon het gaan doen omdat ik nog maar voor pakweg een kwart van mijn tijd thuis meedraaide. Mijn zoon Diederik heeft het bedrijf overgenomen en mijn vrouw Jannet is druk met organisatorische en administratieve taken. Twee kapiteins op één schip, dat zag ik niet zitten. Nu is er de goede balans. Op tijd een stapje terug doen ging nu als vanzelf. Het thuisfront kan nu zonder de oude man!”

Rob: “Voor mij is het te combineren. Ik heb een geweldige vrouw, Vilja, die achter me staat en me steunt in dit werk. Ze zet zich enorm in, doet de boekhouding en is een goede organisator. Over haar aandeel in het bedrijf maak ik me totaal geen zorgen. Mijn zoon Robbert focust op het bedrijf en dat loopt als ik afwezig ben gewoon door. Zijn vriendin draagt inmiddels ook haar steentje bij. Ik kan dus met een gerust hart van huis.”

Tokyo

Wat zijn jullie verwachtingen van de deelname aan de Olympische Spelen in Tokyo?

Rob: “Mijn verwachtingen zijn best hoog. We hebben vier sterke combinaties. St. Gallen en La Baule stonden in het teken van de opbouw en de zege in de landenwedstrijd van het CHIO Rotterdam biedt perspectief. Ik hoop, dat we in Tokyo een vuist kunnen maken. Als we er eenmaal zijn kunnen we ons volledig focussen op de sport. Met de routiniers in ons team gaat dat best lukken.”

Alex: “Het dressuurteam is de underdog. Het team functioneert en heeft de zaken goed op orde. We hebben relatief vrij groene paarden, die wel heel veel kwaliteit hebben en op een goede dag fantastisch kunnen presteren. Er zijn wel vragen. Bijvoorbeeld: hoe reizen de jonge paarden? Hoe gaan ze met de omstandigheden daar om? Kortom, het moet wat meezitten en dan zijn er medaillekansen.”

Alex van Silfhout met Marlies van Baalen, foto: Arnd Bronkhorst